| بر آمد بامدادان مهر انور |
جهان را کسوت نو کرد در بر |
| تو پنداری که زرین شاهبازی |
همی گسترد در صحن فلک پر |
| و یا از بهر اثبات رسالت |
کف موسی همی شد ز آستین در |
| و یا گویی عروسی ماه رخسار |
شب دوشینه بر سر داشت معجر |
| کنون برداشت از سر معجر خویش |
جهان از طلعت او شد منور |
| و یا گویی که در این جشن فیروز |
فلک افروختستی مشعل زر |
| و یا تا عود سوزند اندر این بزم |
سپهر افروخته زرینه مجمر |
| چنین روز و چنین عید مبارک |
که آمد امر «بَلّغ» بر پیمبر |
| برآمد بر فراز آن و بگرفت |
به دست خویش اندر، دست حیدر |
| همه بر گرد او گردیده انبوه |
گروه بی شمار و خیل بی مر |
| همه تفویض کرد امر ولایت |
به ابن عمّ و در معنی برادر |
| |
جلال الدین ایرج میرزا
|
